ড০ ভূপেন হাজৰিকা আৰু ড০ নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ শৈশৱৰ দুটি ৰসাল কাহিনী – মৌচুমী বৰি

অসমীয়া সাহিত্য আকাশৰ দুগৰাকী চিৰজ্যোতিস্মান নক্ষত্ৰ– ড০ ভূপেন হাজৰিকা আৰু ড০ নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ৷দুইগৰাকী স্বনামধন্য ব্যক্তিৰ কৰ্মবহুল জীৱন সংগ্ৰামৰ লহৰত হোৱা সৃষ্টিসমূহ আৰু ইয়াৰ অন্তৰালৰ প্ৰেৰণাসমূহ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ বাবে এক ঐতিহাসিক সম্পদস্বৰূপ৷তেখেতসকলৰ জীৱনৰ সৰু সৰু ৰসাল কাহিনীসমূহো আমাৰ বাবে কৌতুহ’ল আৰু আনন্দৰ বিষয়৷সেয়ে পাঠক সকললৈ তেখেত সকলৰ শৈশৱৰ দুটি ৰসাল কাহিনী এই লেখাৰ যোগেদি আগবঢ়ালোঁ৷
(১)
ভূপেন দা বোলে সৰুতে বৰ খটাসুৰ আছিল৷ভূপেন দাই ন বছৰ মান বয়সত ভৰলু নৈত সাঁতোৰ শিকিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল৷এনেকৈ এদিন সাঁতোৰ শিকি থাকোঁতে অলপ আঁতৰত এজনী সৰু ছোৱালীয়ে গা ধুই আছিল৷হঠাতে ছোৱালীজনী পানীৰ তললৈ গৈ হাত দুখনহে ওলাই থাকিল৷ভূপেন দাই লগে লগে ছোৱালীজনীক বচাবৰ বাবে পানীত জাঁপ মাৰিলে৷পিছে তেতিয়াও তেওঁ সাঁতুৰিব ভালকৈ নাজানিছিল৷ছোৱালীজনীয়ে ভূপেনদাক সাবটি ধৰিলে আৰু ভূপেনদাই পানীবোৰ হালধীয়া দেখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ভূপেন দাৰ এনে লাগিল তাইৰ নাক মুখ যেন বন্ধ হৈ গৈছে,এবাৰ তললৈ গৈছে,এবাৰ ওপৰলৈ৷তাৰ পিচত ভূপেন দাৰ চুলিখিনিত পুলিচ এজনে থাপ মাৰি ধৰি টানি আনিলে৷ছোৱালীজনীয়ে ভূপেন দাক সাবটি ধৰি থকাৰ বাবে তাইও ভূপেন দাৰ লগতে পাৰলৈ আহিল৷তাৰপিছত পুলিচজনে ভূপেন দাক প্ৰচণ্ড ধমক এটা দিলে৷ধমকি খাই ভূপেন দাই মনতে থিৰ কৰিলে যে তেওঁ সাঁতোৰ শিকিবই৷

ভূপেন দা সাঁতোৰ শিকিবৰ বাবে বদ্ধপৰিকৰ হ’ল৷তেওঁ পিছদিনাই ভৰলু নৈলৈ গৈ গোৰোৱাই থোৱা বাঁহ এডাল নদীৰ মাজলৈ ঠেলি দিলে৷ঠেলি দি মাজে মাজে তাত ধৰে আৰু মাজে মাজে নধৰাকৈ সাঁতোৰে৷এনেকৈ জেদতে নিজে নিজে সাঁতোৰ শিকাত পাকৈত হৈ পৰিল৷সাঁতোৰ শিকাৰ পিছত ভূপেন দাৰ প্ৰবল ইচ্ছা হ’ল যে ৰে’লৱে দলঙৰ পৰা বাৰিষাৰ ভৰলুৰ বুকুত জাঁপ মাৰিবলৈ৷সুযোগ সুবিধা পালেই ভূপেন দাই গামোচাখন পিন্ধি নাকত ধৰি দলঙৰ পৰা জাঁপ মাৰে৷এনেকৈ পৰি পৰি পানী খাই তেওঁ একপ্ৰকাৰ সাঁতোৰ বিদ্যাত বিশেষজ্ঞই হৈ পৰিছিল৷

এইবাৰ তেওঁ প্ৰত্যাহবান ল’লে যে ৰে’লখন কামাখ্যাৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ আহোঁতে ৰে’ল লাইনৰ দলঙত থিয় হৈ থাকি আৰু ৰে’লখন নিচেই কাষ পাওঁতে দলঙৰ পৰা জাঁপ মাৰি দিব৷তেতিয়া ভৰবাৰিষাৰ দিন আছিল৷পানী প্ৰায় দলঙৰ ওচৰতে আছে৷ৰে’লখন আহি ভূপেন দাৰ নিচেই কাষ পাওঁতেই ভূপেন দাই পানীলৈ জঁপিয়াই দিলে৷ৰে’লখন যোৱাৰ পিছত ভূপেন দাই নৈ খনৰ কাষতে থকা বকুল গছৰ তললৈ উঠি আহিল৷কিন্তু ৰে’লখন হঠাৎ ৰৈ গ’ল৷ক’লা ৰঙৰ কোট এটা পিন্ধি এজন গাৰ্ড নামি আহিল—
:এই খোকা,মৰবা নাকি?
গাৰ্ড জনৰ কৌতুহলী প্ৰশ্নত ভূপেন দাই ভয় খাই একেকোবে দৌৰি গৈ আইতাকৰ কাষ পালেগৈ আৰু সকলো কথা কৈ ক’লে যে গাৰ্ডজনে এতিয়া ভূপেন দাক বিচাৰি আহিছে৷আশী বছৰীয়া আইতাকে ভূপেন দাক খাটৰ তলত সোমাই লুকাই থাকিবলৈ ক’লে৷ভূপেন দাই আইতাকক ক’লে –“ তই মা-দেউতাক নকবি,মোক খাই পেলাব৷দেউতাৰ ধুবুৰীত কিনা বন্দুকটো আছে নহয়,বৰ ভয় লাগে৷”পিছে গাৰ্ডজনে ভূপেন দাক বিচাৰি আৰু নাহিল৷গাৰ্ডজনৰ ওপৰত ভূপেন দাৰ বৰ খঙ উঠিল আৰু মনতে সিদ্ধান্ত ল’লে যে ৰে’লখন বগৰাব আৰু গাৰ্ডজন মৰিব৷কথামতে কাম৷ এদিন ৰাতি আঠ বজাত বন্ধু এজনৰ স’তে মিলি ভৰলুমুখৰ এঠাইত দ’মাই থোৱা শিলগুটি নি ৰে’ললাইনৰ ওপৰত থ’লে৷ৰে’ল লাইন দুডালৰ ওপৰত সমান্তৰালভাৱে প্ৰায় দহ ফুট মান দীঘলকৈ শিলগুটিবোৰ থৈছিল৷ভূপেন দাই মনতে কল্পনা কৰি সুখী হ’ল যে –ৰে’লখন আহিব আৰু শিলগুটিবোৰত খুন্দিয়াই ৰে’লখন বাগৰি পৰিব আৰু তেতিয়া গাৰ্ডজন মৰিব৷কি যে মজা লাগিব!যাত্ৰী সকলৰ কি হ’ব সেইকথা ভূপেন দাৰ মনলৈকে নাহিল৷মাত্ৰ তেওঁক গালি পৰা গাৰ্ডজন মৰিলেই হ’ল৷শিলগুটিবোৰ দি আহি ভূপেন দা আৰু বন্ধুজনে আইতাকে শিকাই দিয়া টেকনিক মতে খাটৰ তলত লুকাই থাকিল; যেন খাটৰ তলত লুকালে কোনেও ধৰিব নোৱাৰে! লাহে লাহে ৰে’ল অহাৰ শব্দ হ’ল৷ভূপেন দা আৰু বন্ধুজনৰ বুকু ধপধপাবলৈ ধৰিলে৷ইফালে আনন্দও লাগিছে—গাৰ্ডজন মৰিব বুলি!পিছে ৰে’লখন আহি ঝক ঝককৈ গুচি গ’ল৷ নাবাগৰিল৷অস্বাভাবিক শব্দ এটা কিন্তু হৈছিল৷পিছত ভূপেন দাই ভাবিলে—কোনো নমৰিল,ভালেই হ’ল৷মাহীয়েকে ভূপেন দাৰ এনে দুষ্টামি জানি ভূপেন দাক গালি পাৰিছিল৷

(২)
নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ বাইদেউ তেতিয়া দ্বিতীয় শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী৷বাইদেউৰ এগৰাকী বান্ধৱী নিৰ্মালি ফুকনৰ এডাল সেউজীয়া ৰঙৰ কাঠপেঞ্চিল আছিল৷নিৰ্মালিয়ে সেইডালেৰে মেপত পানীৰ ৰঙ দিয়ে বা গছৰ পাত আঁকে৷বাইদেউৰো তেনে পেঞ্চিল এডাল পাবলৈ হেঁপাহ জাগিল৷ঘৰত দেউতাকক কবলৈ ব্যৱসায়ৰ কামত বাহিৰত আছিল৷কিন্তু তেনে এডাল পেঞ্চিল পাবলৈ হেঁপাহতে এদিন মনে মনে বান্ধৱীৰ টেমাৰ পৰা পেঞ্চিল ডাল চুৰ কৰি বাইদেৱে ঘৰলৈ লৈ আহিল৷ঘৰলৈ আনি পেঞ্চিল ডাল ক’ত থ’ব সেইটো এটা ডাঙৰ সমস্যা হৈ দেখা দিলে৷কাৰণ মাকে দেখিলেই চাগে সুধিব –“এইডাল ক’ত পালি?চুৰ কৰিলি?চুৰ কৰিলি!ছি:ছি:ছি:ছি: ইমান বেয়া কাম কৰিব পাৰিলি?” মাকে এনেকৈ ক’ব বুলি ভাবি বাইদেউ জ্বৰে-ঘামে ঘামিবলৈ ধৰিলে৷দিনত অ’ত ত’ত লুকুৱাই থৈ ৰাতি হ’লত গাৰুৰ তলত সুমুৱাই থ’লে৷কিন্তু ভয়-উৎকন্ঠাত ৰাতিৰ ৰাতিটো শুব নোৱাৰিলে৷তাৰপিছত হঠাতে বাইদেউৰ ভাৱ হ’ল—“নিৰ্মালিয়ে পেঞ্চিলডাল হেৰুৱাই বেজাৰতে চাগৈ খুব কান্দিছে৷”কথাটো ভাবিয়েই বাইদেউ উচুপি উঠিল৷বাইদেৱে কন্দা দেখি বাইদেউৰ ভনীয়েক অকণিয়েও কান্দোন আৰম্ভ কৰিলে৷দুইজনীৰ কান্দোন শুনি গোটেই ঘৰৰ মানুহ দৌৰি আহিল কি হ’ল বুলি!আঁঠুৱা দাঙি,লেপ দাঙি কান্দি থকা বাইদেউৰ মুখলৈ ঘৰৰ মানুহে যেই চালে বাইদেউৰ কান্দোন আৰু চৰিবলৈ ধৰিলে৷বাইদেৱে ফেকুৰি ফেকুৰি ক’লে—“এইডাল পেনচিল,এইডাল পেনচিল৷”কথাৰ আঁতিগুৰি বুজিব নোৱাৰি বাৰে-বাৰে সুধিলত কথাৰ ওৰটো ওলাল৷তেতিয়া বৰমাকে ক’লে—“যি হ’ল হ’ল,কাইলৈ পেনচিলডাল নিৰ্মালিক ঘূৰাই দিলেই হ’ব আৰু এনে কাম কেতিয়াও নকৰোঁ বুলি ক’ব লাগিব৷”

পাছদিনা সকলোতকৈ আগতে স্কুললৈ গৈ জাৰত কঁপি কঁপি বাইদেৱে নিৰ্মালিৰ বাবে ৰৈ আছিল৷নিৰ্মালি আহিলত বাইদেৱে ক’লে – “নাকান্দিবি,এইডাল পেনচিল ল৷মই আৰু এনে কাম কেতিয়াও নকৰোঁ৷” কিন্তু আচৰিত কথা এয়ে আছিল যে নিৰ্মালিৰ টেমাৰ পৰা পেঞ্চিল চুৰি হোৱাৰ কথা নিৰ্মালিয়ে একো গমেই নাপাইছিল৷বাইদেউৰ এই ঘটনাই ঘৰৰ মানুহক হাঁহিৰ খোৰাক দিছিল৷

☆★☆★☆